உலுக்கிக் குலுங்கி உருண்டு புரண்டு இன்னும் தொடரும் பயனற்ற விவாதம்

புலம் - 24

"...மக்கள் என்று நாம் யாரைச் சொல்கிறோம் என்று தெளிவாக விளங்கிக்கொள்வது மிகவும் அவசியம். வசதிகள் படைத்தோரையும் சமூகத்தில் அதிகாரவர்க்கத்திலிருப்போரையும் தவிர்ந்த ஏனையோரையே நாம் மக்கள் என்று குறிப்பிடுக்கின்றோம். இந்தச்சமூகத்தில் அதிகாரமில்லாத அவர்களே பெரும்பான்மையினராக இருக்கின்றார்கள். அதிகார வசதி படைத்தவர்கள் அவர்களைப் பற்றி அடிக்கடி பேசுகின்றார்கள். ஆனால், அவர்களிடம் சென்று பேசமாட்டேன் என்கின்றார்கள். ஆட்டு மந்தையைப்போல அந்த மக்களை வழிநடத்தவும் அந்த மக்களைப் பற்றித் தாங்களே முடிவெடுக்கவும் வசதி படைத்தவர்கள் முயற்சிக்கின்றார்கள். சாதாரணமக்கள் முடிவெடுக்குமளவுக்கு அறிவு படைத்தவர்களாகக் கருதப்படுவதில்லை. அதிகாரவர்க்கத்தினர் அனைவரும் மக்களைப் பற்றி ஒரே மனப்பாங்கு உடையவர்களே. மக்களின் நன்மை என்பது அவர்களைப் பொறுத்தமட்டில், இரண்டாம் பட்சமே. பெருந்தோட்டப்பயிர்ச்செய்கையில் 97.5 வீதமானோர் மக்கள் என்ற பிரிவில் அடங்குவர். அவர்கள் உடல் உழைப்பை நல்குபவர்கள்...." - குன்றின்குரல், மலர் - 7, இதழ் -8, ஆகஸ்ட், 1987 பக் 1இலே எழுதப்பட்டதாக, 'மலையகத்தமிழ் இலக்கியம்' நூலில் க. அருணாசலம்.

மாலன் பட்டறைக்குச் சம்பந்தமில்லாத விவாதத்துடனே மூட்டையைக் கட்டிவைத்துவிட்டாலுங்கூட, மிச்சமிருக்கும் என் ஓரிரு பதில்களிலே ஒன்றுக்கான ஆறி அவலாகுமுன்னான என் அவசரப்பதில்

மாலனின் இலங்கையிலே இந்தியத்தமிழர்களின் நிலையினை இலங்கைத்தமிழரோடு பிணைத்துப்பேசியதை இப்பதிலி/விலே பேசமாட்டேன். அதற்கு மிக நீண்டதான பதில் தேவைப்படும். இலங்கைத்தமிழர் என்பவர்கள் யார்? இலங்கையிலிருந்த இந்தியத்தமிழர்கள் என்பவர்கள் யார்? ஒவ்வொரு குழுவுக்குள்ளும் அடங்கியிருந்த கூறுகளான குழுக்கள் யார்? அக்கூறுகளின் சிறுபான்மை மேல்மட்டக்கூறுகள், தமக்குக் கீழ்மட்டத்திலேயிருந்தவர்களை நடத்திய தன்மை எப்படியாகவிருந்தது? இந்தியத்தமிழர்களின் குடியுரிமையைப் பறித்தவர்கள் யார்? அப்போது பலம்வாய்ந்த இந்திய அரசினதும் ஜவகர்லால் நேருவினதும் எதிர்வினைகள் என்ன? வேறுநாடுகளிலே குடியேறிய வட இந்தியர்களுக்கு இப்படியாகக் குடியுரிமைகள் பறிக்கப்பட்டபோது அவர்களின் எதிர்வினையென்ன? திருப்பி அனுப்பப்பட்ட இந்தியத்தமிழர்களைத் தமிழகமும் அதன் பத்திரிகை,செய்தியூடகங்களும் என்ன மாதிரியாக நடத்தின? நடத்துகின்றன? தமிழர்விடுதலைக்கூட்டணி, ஈழத்தமிழ்விடுதலையியக்கங்களின் இந்தியத்தமிழர், அவர்களின் நிலப்பகுதி குறித்த நிலைப்பாடுகள் என்ன? ஈழவிடுதலையியக்கங்களிலே இந்தியவழிவந்த தமிழர்களின் பங்களிப்பு என்ன? சந்திரசேகரன் போன்றோர் தொண்டமான் ஆகியோரை மறுதலித்துப் புதுத்தலைமையை இளைஞர்கள் மத்தியிலே மலையகத்தமிழர் முன்னணி கொண்டு வந்ததற்கென்ன காரணம் (சி. சிவசேகரம் என்றே கருதப்படும் கோகர்ணனின் பத்தி)? சந்திரசேகரன் போன்றோருக்கும் விடுதலைப்புலிகளுக்குமான உறவு எப்படியானது? - இவை பற்றி விரிவாகப் பேசவேண்டும். அதற்கு இஃதல்ல இடம்; நேரம். ஆனால், ஒரே ஒரு வரியினை மட்டும் சொல்லிவிடவேண்டும். ஆனால், டி. எஸ். சேனநாயக்காவின் சிங்களப்பெரும்பான்மை அரசு கொண்டு வந்த இந்தியத்தமிழர்களின் குடியுரிமையை மறுத்தலினை, "ஆனால் நாடாளுமன்றத்திற்கு ஏழு பேரை அனுப்பும் வல்லமை கொண்ட இந்திய வம்சாவளித் தமிழர்கள் என்றேனும் ஒருநாள் நம்மோடு போட்டியிடக் கூடிய ஒரு அதிகார மையமாக உருவாகக் கூடும் என்ற சுயநலம்தான் இலங்கைத் தமிழ்ப் பிரசினையின் முக்கிய திருப்பம்." என்பதாக பட்டறையோடு முடிந்து முடிக்க மாலனால் மட்டுமே முடியும். இலங்கைத்தமிழர் தலைமையென்று இருந்தவர்கள் ஜிஜி பொன்னம்பலம் . எதிர். எஸ். ஜே. வி. செல்வநாயகம் என்று இரண்டாக உடைய, இந்தியத்தமிழர் குடியுரிமைமறுப்பினாலான விவாதமே காரணமென்று சொல்லப்படுகின்றது. ஜி.ஜி. பொன்னம்பலம் அதை ஆதரித்தார் என்றும் செல்வநாயகம், tamil nation.org சத்தியேந்திராவின் தந்தை நடேசன் ஆகியோர் அதனை எதிர்த்தார்களென்றும் சொல்லப்படுகின்றது (இந்தியத்தமிழர் குடியுரிமையை மறுக்கச் சட்டம் கொண்டு வந்தவர் என்று ஒருபோதும் சொல்லப்படவில்லை என்பதையும் மாலனின் கவனத்துக்குக் கொண்டுவரவிரும்புகிறேன்).

இக்குறிப்பு எவ்வகையிலும் 'யாழ்ப்பாணத்தமிழர்.எதிர்.மலையகத்தமிழர்.எதிர்.கொழும்புத்தமிழர்.எதிர்.வன்னித்தமிழர்.எதிர்.மட்டக்கிளப்புத்தமிழர்' என்ற பார்வையினையோ, ஒவ்வொரு குழுவினரும் மற்றவரைப் பார்க்கும் தன்மையையோ ஆய்வதல்ல. வெறுமனே, மாலன் சொல்லிய "நாடாளுமன்றத்திற்கு ஏழு பேரை அனுப்பும் வல்லமை கொண்ட இந்திய வம்சாவளித் தமிழர்கள் என்றேனும் ஒருநாள் நம்மோடு போட்டியிடக் கூடிய ஒரு அதிகார மையமாக உருவாகக் கூடும் என்ற சுயநலம்தான் இலங்கைத் தமிழ்ப் பிரசினையின் முக்கிய திருப்பம்" என்பதைமட்டுமே உடனடியான சில இணையத்திலே கிட்டும் தரவுகளோடு எதிர்கொள்வதாகும்.

மாலன், பிரமிளையும் சிவசேகரத்தையும் தனது இந்தியத்தமிழர் குடியுரிமை நிலையிலே யாழ்ப்பாணத்தலைமையின் நிலைப்பாடு குறித்துச் சொல்லச் சுட்டியிருக்கின்றார்.

பிரமிள், ஒருவகையிலே அவரே ஆங்கிலத்திலே "..While Dr. Pound goes over Italy's air Endrosing the Century's anti-Semitic pair. You who warned the poet not to be viewy, Slipped though it was far afield of your trade, into a very unpoetic view, held by centuries of myopia That just this race was Usura's chosen children..." கவிதை பாடின எஸ்ரா பவுண்டினைப் போன்றவரே. பவுண்ட் சிறந்த கவிஞர், விமர்சகராகவிருந்தபோதும், அவரது "பொருளாதாரக்கொள்கைகள்"+"யூதர்" குறித்த கருத்துகள் பெரிதும் அறிவுபூர்வமற்ற, அரைவேக்காட்டுத்தனம் நிறைந்தவை; "வன்னியாழ் கோணைபுத்தளம்மட்டு நகரோடு மன்னார் அம்பாறையும் நிமிர அதிரும் முத்திசைக்கடல்நடுநெற்றியாய் ஒளிர்வது கற்றவர் நிறையுமிந்நாடு. வர்க்கவர்ணங்களை சிந்தை செய்திறனால் வென்றது நம் தமிழீழம்" என்று ஈழத்துக்கான தன் தேசிய கீதம் பாடிய பிரமிளும் சிறந்த கவிஞர் விமர்சகராகவிருந்தபோதுங்கூட, அரசியலைப் பொறுத்தமட்டிலே பவுண்டைப் போலவே தரவுகளோடும் உணர்வுகளறுத்துக் கருத்துக்கூறும் தன்மையைக் கொண்டவரல்ல என்றே நினைக்கிறேன். அவரின் நூலைத் தரவாக்குவது எத்துணை சிறப்பானதெனத் தெரியவில்லை. பிரமிளின் எதிர்க்கட்சிக்காரர் சிவசேகரத்தின் கருத்துகளை அவருடைய விவாதங்களின்போது சீனச்சார்பு பொதுவுடமைச்சாய்வினைக் கண்டுகொள்ளாமல் ஓரளவுக்கு ஏற்றுக்கொள்ளலாம்.

பிரமிளின் "".........இலங்கையின் முதலாவது பொதுத் தேர்தலில் மட்டும் இவர்கள் (மலையகத் தமிழர்கள்) வாக்குரிமை பெற்றிருக்கிறார்கள்.இதன் விளைவாகப் பத்து லட்சம் இந்திய வம்சத் தொழிலாளிகள் ஏழு பிரதிநிதிகளை பாராளுமன்றத்திற்கு அனுப்பி இருக்கின்றனர். இந்த அரசியல் விழிப்பு இலங்கை சிங்களத் தலமைக்குக் கலக்கம் தந்திருக்கிறது. அடுத்த பொதுத் தேர்தலில் பத்து லட்சத்தில் ஒருவர் கூட வோட்டிட முடியாதபடி இவர்களுடைய வாக்குரிமை பூஜ்யமாக்கப்பட்டது. இந்தக்கணம்தான் இலங்கையின் இன்றைய தலைவிதியையே நிர்ணயித்த கணமாகும்.மேற்படி முடிவை எதிர்த்து எந்தவிதமான கொந்தளிப்பும் இலங்கைத் தமிழ் தலைமையிடமிருந்து கிளம்பவில்லை.ஒரு சில வாதப் பிரதிவாதங்கலைத் தவிர. இதற்கு முழுப் பொறுப்பும் இலங்கைத் தமிழ்த் தலைமையின் குருட்டுத்தனம்தான்" வரிகளிலேயிருக்கும் ஒரு திருத்ததைச் சொல்லவேண்டும். 1947 இன் தேர்தல் முடிவின்படி, இலங்கை இந்திய காங்கிரஸிற்கு வாக்களித்தோர் ஆறு பிரதிநிதிகளை மட்டுமே தேர்ந்தெடுத்து 72,230 வாக்குகளுடன் அனுப்பினர். இலங்கை தமிழ்க்காங்கிரசுக்கு வாக்களித்தோரும் ஏழு பிரதிநிதிகளை 82,499 வாக்குகளுடன் மட்டுமே அனுப்பினர். 1947 இலங்கைத்தேர்தலிலே வாக்களிக்கும் வயதுள்ளவர்களிலே மொத்தமாக வாக்களித்தோரே பத்தொன்பது இலட்சத்தினரே. ஏழாவதாக ஒருவர் இருந்தாரா அல்லது வாக்குவீதத்தின்படி மேற்சபைக்கு நியமிக்கப்பட்டாரா தெரியவில்லை.

கீழே தரப்பட்டிருப்பவை, இக்குடியுரிமை பறிக்கப்பட்ட காலத்தின் போதிருந்த நிகழ்வுகள்/நிலைமை (மட்டும்) குறித்த சில இணைப்புகள் சில; அதன் பின்னான அரசியலை இங்கே சுட்ட இடம், நேரம் கொடுக்காது.

முதலிலே 'இலங்கையிலேயிருந்த, இருக்கின்ற இந்தியத்தமிழர்கள் எல்லோருமே தோட்டங்களிலே வேலைசெய்யவந்தவர்கள், அவர்கள் எல்லோரும் பொருளாதாரநிலையிலே ஒரே வகையினர்' என்ற எண்ணம் பலரிடம் நிலவுகின்றதாகத் தெரிகின்றது. அப்படியல்ல. தோட்டத்தொழிலாளர், அவர்களுக்கான வர்த்தகம் செய்யவந்தவர்கள், வெள்ளைச்சட்டை வேலைகள் செய்யவந்தவர்கள் என்று வகையிருந்தனர். தோட்டத்தொழிலாளர்களிலுங்கூட இருந்த வகைப்பாடுகளை, வி. இராதாகிருஷ்ணன் (இலங்கை தொழிலாளர் காங்கிரஸ் அரசியல்வாதியாக இருந்தவர் என்று ஞாபகம்) எடுத்தாண்டு சொல்வது இது. (விக்கிபீடியாவிலேயும் இது சுட்டப்பட்டிருக்கின்றது; by the way, there is a name mistake in englsih wikipedia. It/He is NOT Bertram BastiaNpillai, but Bertram BastiaMpillai)

Caste orientation of a plantation
The social structure of the Plantations strongly resembles the South Indian rural social structure. This community rigidly bound by caste system. In a Plantation the Tea factory is the center of activities. It stands majestically in the Central Part of the plantation. The office adjoins this and these are surrounded by the quarters of the Staff Members (Such as clerks, Tea makers, Conductors, Kanakka Pillais, and Supervisors). The Bungalows of the planter and his assistants are in an isolated but peaceful area. These will be in close proximity to the office. The dwellings of the labourers called ëLine Rooms are situated a little further away from the factories. Those who are considered to be of higher castes (Such as Pillai, Ahambadiyar, and Mukkkulathore) occupy the first row of line rooms. They perform respectable jobs (such as factory work and grinding of Tea. They work as minor employees too) Even though they belong to the labour category they are influential among conductors, Tea Makers, Kanganies and other officials. The labourers considered low castes live in the dwellings that are away from the center and these dwellings are called ‘distant / Lower Lines'. This group consists of Pallar, Parayars, Barbers, launders and scavengers. The yard sweepers and changers of clothes are in the lowest rank. Even today they receive very meager facilities from the Management.

இவர்களிலே மேற்தட்டினருக்குக் குடியுரிமை பறிக்கப்பட்டதா என்பதையோ, குடியுரிமை பறிக்கப்பட்ட தோட்டத்தொழிலாளர்களுக்காக இம்மேற்றட்டிலேயிருந்த இலங்கையின் இந்தியத்தமிழர்களிலே பெரும்பான்மையானோர் போராடினார்களா என்பதைக்கூட (தன் வசதிக்காகவோ என்னவோ) மாலன் பேசவில்லை. பின்னாளிலே வந்த மேற்தட்டு இந்தியர்களிலே பலர் குடியுரிமை பெற்றார்கள்; அவர்களின் பிள்ளைகள் அன்றும் இன்றும் தோட்டத்தொழிலாளர்களின் நிலைமைகளுக்கூடாகவோ அதே காலத்திலே யாழ்ப்பாணத்திருந்த ஒடுக்கப்பட்டவர்களின் நிலைமைக்கூடாகவோ போகவேண்டியிருக்கவில்லை.

மாலனின் சுந்தரலிங்கம் ராஜினாமா செய்தது எப்போது என்பது பற்றி tamilnation.org இலே வாசித்துக்குழம்பியதற்கு, அதே தளத்திலிருக்கும் PLANTATION TAMILS DEPRIVED OF VOTE AND CITIZENSHIP - 1948/50 பக்கத்திலிருந்து அவருக்கு ஆதரவான கருத்து உண்டு (ஆனால், ஜீஜீ பொன்னம்பலம் குறித்து மாற்றான கருத்து) என்பதை நாம் சுட்டிக்காட்டலாம்

While a battle was on in the Parliament, over the Citizenship Act, certain interesting developments, in respect of certain Tamil members of the then Parliament, took place. When the Ceylon Citizenship Act was passed in 1948, C. Suntharalingam, who was a Minister in the (UNP) Government of D.S. Senanayake, voted for the Citizenship Act, while G.G.Ponnambalam (Sr), who was then, the leader of the Tamil Congress, voted against the Act, and so did Ponnambalam's Tamil Congress Party. But, by the year 1949, G.G. Ponnambalam joined the Sinhala dominated Government of D.S.Senanayake.

When the Indian and Pakistani (Residents) Citizenship Bill came before the Parliament there were two Tamil Ministers in Cabinet of D.S. Senanayake. On the issue of this Bill, namely the Indian and Pakistani (Residents) Citizenship Bill, there was a split between the Tamil Members of the then Parliament. G.G.Ponnambalam, despite the pledge he had signed with the party representing the Plantation Tamil interests (i.e. the Ceylon Indian Congress as it was then known) in respect of Citizenship for the persons of Indian origin, voted for the Bill, while C. Suntharalingam voted against the Bill, and resigned his portfolio. The Tamil Congress broke into two and Mr. S.J.V.Chelvanayagam, with his supporters formed the Federal Party....

இனி, மாலனின் "நாடாளுமன்றத்திற்கு ஏழு பேரை அனுப்பும் வல்லமை கொண்ட இந்திய வம்சாவளித் தமிழர்கள் என்றேனும் ஒருநாள் நம்மோடு போட்டியிடக் கூடிய ஒரு அதிகார மையமாக உருவாகக் கூடும் என்ற சுயநலம்தான் இலங்கைத் தமிழ்ப் பிரசினையின் முக்கிய திருப்பம்" என்பதன் மேலாக.....

மகேந்திரன் என்பவர் சங்கம்.ஓர்க் இலே எழுதியிருக்கும் Plantation Tamils – The Oppressed People of Sri Lanka கட்டுரையின்படி,

Developments after independence

The granting of independence to Ceylon was a tragedy for the Tamils. The Ceylon government dominated by the Sinhalese gave them step-motherly treatment. The Upcountry Tamils were living in extremely difficult conditions, but the Sinhala-dominated government completely neglected them.

The Ceylon Indian Congress led by Thondaman secured 8 seats in the first Parliament out of a total of 101. Thondaman was elected to the Nuwara Eliya seat. The block Upcountry Tamil votes influenced 12 other electorates in favour of leftist parties.

Then, like a bolt from the blue, came the terrible betrayal of the Tamils by Prime Minister D.S. Senanayake and the U.N.P. In the very year of independence, the Upcountry Tamils, who numbered over a million, were rendered stateless. In a blatant act of perfidy, D.S. Senanayake passed the Ceylon Citizenship Act ,depriving citizenship to the Upcountry Tamils (over half the Tamil population) who had lived in Ceylon for several generations. This loss of citizenship was followed in the next year by the Ceylon Elections Amendment Act depriving voting rights to those Estate Tamils, who constituted about 13% of the population. As a result, in the next elections in 1952, not a single Tamil member was elected from the Upcountry, where half the Tamils in Ceylon lived.

Ceylon Tamils fail to support Upcountry Tamil brethren

This was the first blow to the Tamils in Ceylon, and was to be followed by numerous serious acts of discrimination by the Sinhalese majority against the Tamils by successive governments creating a permanent division between the two communities. D.S. Senanayake who started these anti-Tamil policies can be called the father of Sinhala racism. The Tamils, even in this time of peril, failed to take united action. To the dismay of the Tamils, G.G. Ponnambalam who posed as the champion of the Tamils and minorities, voted in support of these discriminatory acts against fellow Tamils to enable him to continue in the cabinet. The Plantation Tamils, who were already living in sub-human conditions, were left without any political voice.

The honour of the Tamils was partly salvaged by S.J.V. Chelvanayagam, who voted against those despicable Acts of discrimination and broke away from the Tamil Congress Party of G.G. Ponnambalam over this issue. In 1949 S.J.V. Chelvanayagam formed the Federal Party to agitate for a federal constitution to safeguard Tamil rights. He was the first Tamil leader to alert the Tamils to the dangers of unitarianism and Sinhalese hegemony. At that stage he only agitated for a federal form of government and did not ask for a separate state for the Tamil minority.

இதை மறுதலித்து ஜி ஜி பொன்னம்பலத்தின் பக்க நியாயத்தைச் சொல்வதாக, ஜி. ஜி. பொன்னம்பலத்தின் தமிழ்காங்கிரஸ் கட்சியின் தலைவராகப் பின்னாளிலேயிருந்தது, கொலை செய்யப்பட்ட அப்பாத்துரை விநாயகமூர்த்தி, -மாலன் அடிக்கடி சுட்டிக்காட்டும் tamilnation வலைத்தளத்திலே- ஜி ஜி பொன்னம்பலம் அப்படியாகச் செய்யவில்லை என்று வாதாடும் பகுதி கீழே:

"...His (G. G. Ponnambalam's - -/peyari.) political opponents carried on a persistent campaign of vilification and character assassination against him stating he was responsible for the disfranchisement of several Indian Tamils in 1948. This is absolutely incorrect. The act which disfranchised the Tamils of Indian origin was the Ceylon Citizenship Act No. 18 of 1948 and the All Ceylon Tamil Congress and its Leader Mr. G. G. Ponnambalam vehemently opposed this act and voted against it. When this Act was passed Mr. Ponnambalam was in the opposition. Later when Tamil Congress decided to give responsive co-operation to the UNP Government it did so only after getting an undertaking from late Mr. D. S. Senanayake that he would consult the then Indian Prime Minister late Mr. Jawaharlal Nehru and bring a bill in Parliament to give citizenship rights to those who were deprived of their citizenship by the earlier Citizenship Act.

The subsequent piece of legislation known as the Indian and Pakistani Residents Citizenship Act which was passed in Parliament was the outcome of the undertaking given by late Mr. D. S. Senanayake to late Mr. Ponnambalam. Mr. Ponnambalam only supported this legislation which gave citizenship rights to Indian Citizens.

From 1930 onwards it was late Mr. G.G. Ponnambalam who fought for the rights of the Indians and safeguarded their self respect. When Sir Jackson Commission was appointed when Govindan was shot dead at the famous Mooloya Estate incident and when Nefsumoyar Estate was taken over it was G.G. Ponnambalam which spoke on behalf of the Indian Tamils and fought for their rights. Out of three days allotted to the Tamil Congress by the Soulbery Commission late Mr. G.G. Ponnambalam set apart one full day to represent matters relating to the rights of the Indian Tamils before the Soulbery Commission and as a result Soulbery Commission has recommended that 14% of the seats in Parliament be reserved for the Indian Citizens..."

இதிலே விநாயகமூர்த்தி, "பொன்னம்பலம், சேனநாயக்கா, நேருவுடனான கலந்தாலோசித்தபின்னரே செயற்படவேண்டும் என்று உறுதிமொழி வாங்கிக்கொண்டார்" என்பதோடு தொடர்பாக நேருவினது செயற்பாடுகளினைப் பற்றி வலையிலே ஓரிடத்தில் வாசிக்கக்கிடைப்பது இது, "CITIZENSHIP AND FRANCHISE RIGHTS OF INDIAN TAMILS IN SRI LANKA":

"..The issue of Indian Tamils had serious ramifications both within Sri Lanka and internationally. Nehru's global perspective was a serious impediment to the resolution of the Citizenship status of Indian Tamils in Sri Lanka. This global perspective blinded him to the particular aspects associated with the Indian Tamils in Sri Lanka. To Nehru, and to other host countries such as Kenya and Uganda, they were collectively all nationals of India who had migrated. To Sri Lanka on the other hand, because they were predominantly ethnic Tamils, their presence in Sri Lanka in large numbers had adverse political, social, and economic consequences. Furthermore, Sri Lanka could not afford financially to accommodate all the Indian Tamils who wished to seek Citizenship in Sri Lanka. Consequently, Sri Lanka looked to reduce the number of Indian Tamils in the interests of the indigenous population. To do so was in the national interests of Sri Lanka.

Statements by Nehru such as "So far as we are concerned, strictly, legally and constitutionally it is not our problem. They (Indian Tamils) are not our nationals" (Sahadevan," India and Overseas Indians", 1995, p. 67) [சகாதேவன், இன்னும் டில்லியிலேயே இருக்கின்றார் என்று நம்புகிறேன்; மாலன் அவருக்கு ஒரு தொலைபேசி போட்டு உறுதிப்படுத்திக் கேட்டுக்கொள்வது மிகவும் இலகுவானது], are hollow in the light of V.K.Krishna Menon words to the effect "Nehru knew the burdens that we would have to carry (their absorption into Indian economy)..." (Ibid, p.150). Undoubtedly, India's perspective was influenced entirely by her self interest. The Indian Tamils in Sri Lanka and elsewhere became other people's problems because India made it difficult for them to return as Indian nationals through the mechanism of Articles 5 and 8 of the Indian Constitution.

Indians emigrated overseas because employment prospects throughout the rest of the British Empire were better than the prospects at home. Britain offered inducements and India sought safeguards for this labour. Between them the resources of countries like Sri Lanka were exploited. When it was time to leave at the end of the colonial era, BOTH BRITAIN AND INDIA DISASSOCIATED THEMSELVES FROM THEIR RESPECTIVE RESPONSIBILITIES. It was obligatory on the part of Britain to have resolved the questions relating to the Indian Tamils being left behind in Sri Lanka. Instead, Britain abandoned her responsibilities and left it to Sri Lanka and India to resolve it bilaterally.

Like India, Britain also did not want to face the prospect of thousands of Indians descending on her shores. Britain's attitude to Overseas Indians was revealed when she refused entry to those Indians from Kenya and Uganda who had British passports, despite internationally recognized customs. India asserted that entry into U.K. was a fundamental right that every British citizens was entitled to, and any attempt to deny such a right was an act of racial discrimination against them (Sahadevan, 1995). Britain remained undeterred. She too was acting in her self-interest.

All three countries Sri Lanka, India, and Britain, acted in their self interests. Of the three countries Sri Lanka was the least obligated. The Indian Tamils were in Sri Lanka at the behest of the British to facilitate British colonial adventure in Sri Lanka, and India benefitted financially from the remittances of these workers. In addition, from India's perspective, this emigration was a relief to her economy. The national self interest of Sri Lanka called for a solution that would ease the financial, social, and political burdens imposed upon her by the presence of such a large number of Indian Tamils.

Within Sri Lanka, their presence in large numbers had serious political ramifications. The Sinhalese realized that it would erode their political base to an extent that the indigenous Sinhalese would go unrepresented. To the Sri Lankan Tamils, they represented a political base that would double their influence with negative consequences on the Sinhala political base. To the political Left, they represented a solid block of labour votes that would strengthen their political base. Thus, while the Indian Tamils affected the Sinhalese politically, to the Sri Lankan Tamils and the political Left they represented a political base that could be exploited to further their ambitions.

Under these circumstances, the Sri Lankan government acted responsibly, while protecting the interests of the larger Sri Lankan nation."

பிரமிளின் "".........இலங்கையின் முதலாவது பொதுத் தேர்தலில் மட்டும் இவர்கள் (மலையகத் தமிழர்கள்) வாக்குரிமை பெற்றிருக்கிறார்கள்.இதன் விளைவாகப் பத்து லட்சம் இந்திய வம்சத் தொழிலாளிகள் ஏழு பிரதிநிதிகளை பாராளுமன்றத்திற்கு அனுப்பி இருக்கின்றனர். இந்த அரசியல் விழிப்பு இலங்கை சிங்களத் தலமைக்குக் கலக்கம் தந்திருக்கிறது. அடுத்த பொதுத் தேர்தலில் பத்து லட்சத்தில் ஒருவர் கூட வோட்டிட முடியாதபடி இவர்களுடைய வாக்குரிமை பூஜ்யமாக்கப்பட்டது. இந்தக்கணம்தான் இலங்கையின் இன்றைய தலைவிதியையே நிர்ணயித்த கணமாகும்.மேற்படி முடிவை எதிர்த்து எந்தவிதமான கொந்தளிப்பும் இலங்கைத் தமிழ் தலைமையிடமிருந்து கிளம்பவில்லை.ஒரு சில வாதப் பிரதிவாதங்கலைத் தவிர. இதற்கு முழுப் பொறுப்பும் இலங்கைத் தமிழ்த் தலைமையின் குருட்டுத்தனம்தான்" என்ற கருத்தினை, மாலன், "நாடாளுமன்றத்திற்கு ஏழு பேரை அனுப்பும் வல்லமை கொண்ட இந்திய வம்சாவளித் தமிழர்கள் என்றேனும் ஒருநாள் நம்மோடு போட்டியிடக் கூடிய ஒரு அதிகார மையமாக உருவாகக் கூடும் என்ற சுயநலம்தான் இலங்கைத் தமிழ்ப் பிரசினையின் முக்கிய திருப்பம்" என்று கண்முன்னேயே தன் தேவைக்கேற்ப வளைத்துக்கொண்டதை மேலே ஒரு சிங்களக்கட்டுரையாளர், "Thus, while the Indian Tamils affected the Sinhalese politically, to the Sri Lankan Tamils and the political Left they represented a political base that could be exploited to further their ambitions" என்று சொல்வதோடு உரசிப் பார்க்கவேண்டும்.

மாலன், அந்நேர இந்தியத்தலைமை - குறிப்பாக, ஜவகர்லால் நேரு ("In spite of the lucidity and analytical clarity of one of India's greatest thinkers, the question why he did not involve himself more deeply to bring about an early solution to the problem of Indian Tamil plantation labour in Ceylon foxes the reader. Perhaps, it may best be answered by the gentlemanly norms of the Nehruvian era of Indian politics. At one time, Nehru was willing to believe that the Indians might be to blame for their own worsening situation in Ceylon. "I have no doubt that the Indians there have not been behaving well and have made a mess of things... we should stop all unregistered labour to Ceylon," he wrote to Vallabhai Patel in 1939." - Madam Nirupama Subramanian reviews "Nehru and Sri Lanka", edited by Gopal Krishna Gandhi)- இலங்கையிலிருந்த இந்தியத்தமிழருக்காக, அவர்களின் குடியுரிமை பறிக்கப்படும்போது என்ன செய்தது - செய்தார் - என்பது பற்றி எக்கேள்வியும் எழுப்பாமல், எல்லாத்துயருக்கும் காரணம், "நாடாளுமன்றத்திற்கு ஏழு பேரை அனுப்பும் வல்லமை கொண்ட இந்திய வம்சாவளித் தமிழர்கள் என்றேனும் ஒருநாள் நம்மோடு போட்டியிடக் கூடிய ஒரு அதிகார மையமாக உருவாகக் கூடும் என்ற சுயநலம்தான் இலங்கைத் தமிழ்ப் பிரசினையின் முக்கிய திருப்பம்" என்பதாக முடித்துவிடுகின்றார். [இன்னமும், இதே போக்கிலே பிஜியிலே மஹேந்ர சௌத்ரியிலும் அவரைப் போன்ற புலம்பெயர் வடஇந்தியர்களின் வழிவந்தோரிலே இந்திய அரசு காட்டும் அக்கறையை புலம்பெயர் இந்தியத்தமிழர்களின் வழிவந்தோருக்குக் காட்டுவதில்லை என்பதுதான் நிலைமை :-(]. ஈழத்திலே இந்திய இராணுவத்தின் இராணுவ, அமைதிப்படைச்செயற்பாடுகளுக்கு மாறான மனிதத்தன்மையற்ற பல செயற்பாடுகளை இதுவரை மாலன் எங்கேயும் கேள்வி கேட்டதாகத் தெரியாததுபோலவே, இலங்கையிலே இந்தியத்தமிழர்களின் குடியுரிமை பறிக்கப்பட்டபோது, ஜி ஜி பொன்னம்பலம், டி. எஸ் சேனநாயக்காவைப் பேசும்படி கைகாட்டியதாகச் சொல்லப்படும் நேருவும் அவரின் அரசினது செயற்பாடுகளும் குறித்து மாலன் கேள்வி கேட்கமறுக்கின்றார். அவருக்குத் தேவைப்படுவதெல்லாம், ஈழத்திலே இந்திய இராணுவத்தின் செயற்பாடுகளுக்குக் காரணம், விடுதலைப்புலிகள் என்பதுபோலவே, இந்தியத்தமிழர்களின் குடியுரிமை பறிபோனதற்குக் காரணமெல்லாம், யாழ்ப்பாணத்தலைமையென்பதுதான். மணலுக்குள் தலையை மறைப்பது தீக்கோழிக்கும் (அதுகூட உண்மையிலே அப்படிச் செய்வதில்லை என்று நிரூபிக்கப்பட்டுவிட்டது ஒரு புறமிருக்கட்டும்) கண்ணை மூடிக்கொண்டு பால் குடிப்பது பூனைக்கும் அவை விரும்பிக்கொண்ட காரணங்களுக்காகவும் திருப்திக்காகவும் வசதிப்படலாம்; ஆனால், மெய்யான காரணங்கள் அவையல்ல என்பது அவற்றுக்கே மிகவும் தெளிவாகத் தெரிந்தேயிருப்பன. வேண்டுமானால், விபரம் புரியாத, கதை கேட்க மட்டும் விரும்பும் குழந்தைகளுக்குக் கண்ணை விரித்துக் காதை அகட்டிக் கேட்கப் பயனாகவிருக்கும். மாலன், இந்திய இராணுவத்தின் ஈழ நடவடிக்கைகள் குறித்தோ, நேரு அரசின் இந்தியத்தமிழர் குடியுரிமை பறிப்பினைக் குறித்தோ கேள்வி கேட்காமல், ஈழத்தமிழர்களை நோக்கி விரலை நீட்டுவதற்கு, அவரே மனம் விட்டுக் கேட்கும், "நான் மட்டும் மனமும் மெல்லிய உணர்வுகளும் இல்லாத கல்லா? எனது தேசமும், எனது தேசத்தில் உள்ளவர்களும் அன்னியர்களால் விமர்சிக்கப்படும் போது நான் அதை வாய்மூடி மெளனமாக ஏற்க வேண்டுமா?" என்பதுதான் காரணமென்றால், தன் தேசத்திலும் தன்னவர்களிலும் விமர்சனமிருக்கக்கூடாதென்ற அர்த்தப்பட்டு எனக்குத் தோன்றும் அவரின் அக்காரணத்தினை விமர்சனமின்றி ஏற்றுக்கொள்கின்றவர்களையிட்டுக் கவலையும் பரிதாபமும் கொள்கிறேன்.

சுந்தரலிங்கம், ஜி. ஜி. பொன்னம்பலம், பொன்னம்பலம் புத்திரர்கள், அவர்களைச் சூழ்ந்தவர்களின் "யாழ்ப்பாணத்தலைமை"யின் தங்கள் (இனசனம், சாதி) நலம் பேணும் பிற்போக்கான எத்தனையோ பண்புகளிருந்திருக்கலாம். இவர்களிலே எல்லோரும் யாழ்ப்பாணத்திலேயே இருந்தார்களா கொழும்பிலே இருந்தார்களா என்பதைவிட்டுவிடுவோம்; அவர்களின் யாழ்ப்பாணத்தலைமை, யாழ்ப்பாணத்துக்கு வெளியேயான மற்றையத்தமிழர்களை எப்படியாகப் பிரதிபலித்தது என்பதை விட்டுவிடுவோம். யாழ்ப்பாணத்துக்குள்ளேயே சிறுபான்மை மகாஜனசபை ஏற்படும் வகையிலே முழு யாழ்ப்பாணத்தவரையும் பிரதிபலித்ததா என்பதையும் விட்டுவிடுவோம். இவர்களின் யாழ்ப்பாணத்தலைமையை இலங்கைத்தமிழர்தலைமையென்பதும் சத்தியமூர்த்தி, ராஜாஜியைத் தமிழகத்தலைமையென்பதும் ஒன்றே என்று ஒப்புநோக்கி வாதாடக்கூடிய இலகுநிலையையுங்கூட இங்கே விட்டுவிடலாம். இவர்களுக்கு இந்தியத்தமிழர்கள் மேலே தனிப்பட்ட, எமக்குத் தெரியாது பிடிப்பின்மைகூட இருந்திருக்கலாம் - இதுவரை அதற்கான ஆதாரங்களைக் காணமுடியவில்லையென்றபோதுங்கூட. (விநாயகமூர்த்தி பொன்னம்பலம் இந்தியத்தமிழர்களுக்காக ஜி ஜி பொன்னம்பலம் வாதாடினார் என்றுதான் தன் தலைவரைக் குறித்து வாதாடுகின்றார் என்பதைக்கூடத் தொண்டர் அபிமானம் என்று இப்போதைக்கு விட்டுவிடுவோம்; சி. வி. வேலுப்பிள்ளை, 'வீடற்றவன்' தன் குறுநாவலின் முன்னுரையிலே, பொன். அருணாசலமே 1921 இலே தோட்டத்தொழிலாளிகளின் ஒப்பந்தக்கூலி என்ற கொடுமையை ஒழிக்க வழி செய்ததாகச் சொல்கிறார்.).

ஆனால், இந்தியத்தமிழர்களின் குடியுரிமை பறிக்கப்படும்போது, அந்நேரச்செயற்பாடுகள் என்னவென்பதை சம்பவங்களின் கோர்வையாகப் பார்த்துக் கருத்துச் சொல்லவேண்டும். வெறும் மேம்போக்கான 'எடுத்தார்-கவிழ்த்தார்' கருத்துகளைத் தவிர்த்து விட்டு, ஆதரவாளர்கள்-எதிர்ப்பாளர்களின் கருத்துகளைத் தர்க்கபூர்வமாக அணுகியபின்னால், பாராளுமன்றத்திலே சம்பந்தப்பட்டவர்களின் பேச்சுகளை, வாக்குப்பதிவுகளை, ஹன்ஸார்ட் பதிகுறிப்புகளிலிருந்தே பார்த்தே நிகழ்வுகள் பற்றிய முடிவுக்கு வரவேண்டும். அதைவிட்டுவிட்டு, எங்கோ ஒரு பட்டறையிலே "பயனற்ற விவாதங்களால் உலுக்கிக் குலுங்கி உருண்டு புரண்டு" ராமின் மகளுக்கும் -/பெயரிலி.யின் பாஸ்போர்ட்டுக்கும் முடிச்சுப்போடப்போனது, சிக்கிவிட, கவனக்குலைப்பாக, வலைப்பதிவின் இந்தியத்தமிழ்வாசகர்களை உணர்வுபூர்வமாக(த்) (திசை) ஈழத்தமிழர்களுக்கெதிராகத் திருப்பிவிட, "நாடாளுமன்றத்திற்கு ஏழு பேரை அனுப்பும் வல்லமை கொண்ட இந்திய வம்சாவளித் தமிழர்கள் என்றேனும் ஒருநாள் நம்மோடு போட்டியிடக் கூடிய ஒரு அதிகார மையமாக உருவாகக் கூடும் என்ற சுயநலம்தான் இலங்கைத் தமிழ்ப் பிரசினையின் முக்கிய திருப்பம்" என்று அப(பா)யக்கூற்றிடுவது முற்றிலும் அநாவசியமானதும் நியாயமற்றதுமானது.

நன்றி: நூலகம் குழுவினருக்கு இலங்கைத்தமிழ்நூல்களை இணையப்படுத்துவதற்கும் இணைப்புக்குதவிதற்கும்